Cechą literaturą współczesnej jest to, że jej definicja czy przewodnie cechy zostały rozmyte i zanegowane, co odróżnia ją od wcześniejszych epok literackich. Choć początki postmodernizmu są różnie datowane, to można uznać że literatura współczesna zaczyna się w latach 50. XX wieku.

Cechy literatury współczesnej

Książki napisane w czasach powojennych można uznać za literaturę postmodernistyczną. Najważniejszymi cechami tej literatury jest to, że nie ma żadnych wyznaczników stylu. Można powiedzieć, że w literaturze współczesnej wszystkie chwyty są dozwolone, pożądane jest wręcz mieszanie stylów, używanie niezwykłych i niecodziennych środków stylistycznych. Intertekstualność, posługiwanie się parodią, pastiszem w dziełach literackich jest standardowe dla tej epoki literackiej. Choć cechą główną stał się chaos i mieszanina stylów, to właśnie dzięki temu literatura współczesna zyskała swój niepowtarzalny charakter.

Jakie książki można nazwać postmodernistycznymi

Najważniejsze książki przetarły szlak dla innych dzieł literatury współczesnej. Za takowe uważa się dzieła literackie Johna Bartha, Kurta Vonneguta, Jerzego Kosińskiego, Thomasa Pynchona czy  Ronalda Sukenicka. Kolejne książki, które można uznać za postmodernistyczne są autorstwa Umberto Eco, Gabriel García Márquez, Julio Cortázar, Stanisława Lema, Günter Grass, Milan Kundera czy Salman Rushdie. Ich dzieła literackie należą do różnych nurtów literatury współczesnej (realizm magiczny, science-fiction czy europejska literatura postmodernistyczna). Łączy je jednak cecha charakterystyczna dla literatury współczesnej, czyli zatarcie granic między literaturąegalitarną i elitarną.