Stanisław Grochowiak żył w latach 1934-1976. Był on polskim poetą, dramatopisarzem oraz publicystą. Jego najważniejszymi dziełami są „Manuet z pogrzebaczem” oraz „Chłopcy”. Jego poezja zalicza się do nurtu turpizmu, który odsłania brzydotę świata i epatuje nią. W jego utworach można znaleźć również elementy groteski oraz inspiracji Norwidem, Gałczyńskim i poezją baroku.
Opracowanie i interpretacja wybranych utworów Stanisława Grochowiaka
Rozmowa o poezji
Bohaterami wiersza jest poeta oraz dziewczyna, którzy wyrażają swoja opinię o poezji. Ich opinie są przeciwstawne, poeta wypowiada się o poezji w sposób stereotypowy, powierzchowny, nie widzi jej głębi. Z kolei dziewczyna wierzy w przekazywanie przez poezję prawdy i szczególnego nastroju. Wiersz ma rymy okalające oraz umiarkowaną dynamikę. W utworze poeta zastosował ożywienie poezji („Czy ona się śni? Czy też nadbiega”), epitety („czuła chwila”, „brodawek ogórka”), porównania oraz metafory.
Pocałunek-krajobraz
Utwór ten opowiada o doznaniach zmysłowych namiętnego pocałunku. Poeta opowiada o nim, jako o magicznej chwili przepełnionej wdziękiem i błogostanem. Swoją ukochaną porównuje do pięknego krajobrazu – włosy do lasu, delikatną cerę do zimowego pejzażu a podniebienie do nieba. Poeta opisuje, jak dzięki pocałunkowi przenosi się do innego, wspaniałego świata, jak zagłębia się w delikatne usta i znajduje się pod niebem podniebienia. Pocałunek ten był dla niego przeżyciem, dzięki któremu patrzy inaczej na otaczający go świat. Erotyk ten łączy namiętność oraz piękno natury, uwypuklając miłość i zmysłowość jako coś naturalnego i wspaniałego.
Brueghel (II)
Wiersz ten jest narracją malarza Brueghela, który opisuje swój obraz „Myśliwi na śniegu”. W całym wierszu są trzy powtórzenia zwrotu „Ja – Malarz – już nie żyję”, co sugeruje że Brueghel zwraca się do czytelnika z zaświatów. Podmiot liryczny opisuje proces tworzenia obrazu oraz jego poszczególne elementy. Brueghel wspomina więc o śniegu i zamrożonej wodzie, o tym jak namalował psa z uchem postrzępionym w bójce oraz gawronem kroczącym przez śnieg. Malarz mówi, że choć nie żyje to nadal widzi trzy kobiety idące z lasu z chrustem. Brueghel zwraca się do ludzi oglądających obraz, że mogą zobaczyć zimowy krajobraz z jego perspektywy, który on za życia widział z poddasza. Podmiot liryczny z tęsknotą opowiada o swoim dziele oraz życiu. Do teraz wspomina zapachy i widoki, które przeniósł na obraz. Wiersz ten z jednej strony pokazuje śmierć, która jest dotkliwa, pełna pustki i tęsknoty za światem i życiem. Z drugiej strony wiersz mówi o sztuce, która przetrwa nawet śmierć swojego twórcy i za pomocą której artysta może przekazać swoje idee i myśli kolejnym pokoleniom.