Julian Przyboś żył w latach 1901-1970. Był jednym z poetów należących do Awangardy Krakowskiej, którego założycielem był Tadeusz Peiper. Sam Przyboś w początkowym etapie twórczości był pod jego wpływem, dopiero w latach trzydziestych zwrócił się w kierunku liryki pejzażowej i refleksyjnej.
Opracowanie wybranych utworów Juliana Przybosia
Póki my żyjemy
Wiersz został opublikowany w 1943 roku i opowiada o nalocie na Warszawie. Poeta w utworze przedstawia apokaliptyczny obraz miasta, w którym płoną budynki, wszędzie unosi się pył i krzyki ludzi. Bohater wiersza jest w mieście i z przerażeniem patrzy na otaczający go krajobraz. Prosi on o karabin, by mógł walczyć. W walce ginie jego brat, jednak dla niego śmierć ma wymiar patriotyczny, gdyż zarówno on jak i inni żołnierze walczą nie tylko o swoje życie, ale i o ojczyznę.
Z Tatr
Utwór powstał w 1933 roku, natomiast ukazał się w 1945 roku. Wiersz został poświęcony Marzenie Skotnicównej, taterniczki i ukochanej Przybosia, która zginęła w Tatrach. Poeta w wierszu wkomponował śmierć człowieka w krajobraz górski. Pejzaż przedstawiony przez poetę jest groźny, pełen nieprzewidywalności i w ciągłym ruchu (dźwięki wody w wodospadzie i burza). Następnie podmiot liryczny zwraca się do adresatki wiersza, swojej ukochanej. Mówi jej o tym, że nigdy jej nie zapomni. Jednocześnie nie może pogodzić się z tym, że natura odebrała mu jego ukochaną. W kolejnej strofie poeta opisuje tragiczne wydarzenie, kiedy alpinistka spada i walczy o swoje życie. Podmiot liryczny stara się oddać jej strach, przerażenie i w końcu bezsilność, kiedy ukochana wie, że nie będzie w stanie się uratować.
Poezja Juliana Przybosia
Poezja Juliana Przybosia, jednego z czołowych przedstawicieli Awangardy Krakowskiej, wyróżnia się nowoczesnym podejściem do języka i obrazu poetyckiego. Twórczość poety skupiała się na ukazaniu dynamicznego rytmu współczesnego świata – industrializacji, urbanizacji oraz rozwoju techniki. Przyboś odrzucał tradycyjną, melodyjną lirykę, dążąc do maksymalnej kondensacji i obrazowości słowa, co odpowiadało ideom awangardy. Jego wiersze często poruszają temat miejsca człowieka w świecie zdominowanym przez postęp cywilizacyjny, zestawiając codzienność i prozę życia z metaforycznym, wieloznacznym językiem. Kontekst historyczny jego poezji to przede wszystkim dwudziestolecie międzywojenne – czas intensywnych przemian społecznych, rozwoju techniki i sztuki, w którym artyści poszukiwali nowych form wyrazu. Przyboś stworzył poezję odważną, nowatorską, zrywającą z tradycją romantyczną, a jednocześnie otwierającą polską literaturę na nowoczesne nurty artystyczne.