Leopold Staff żył w latach 1878-1957 i uważany jest za jednego z najważniejszych poetów Młodej Polski. W jego twórczości można dostrzec wzorce współczesnego klasycyzmu, dekadentyzmu oraz parnasizmu. W swoich wierszach przypatrywał się człowiekowi, jego poszukiwaniom Boga oraz dążeniu do ideałów. Poza poezją, Leopold Staff jest autorem takich utworów scenicznych jak „Skarb”, „To samo” czy „Południca”.

Poezja Leopolda Staffa

Ars poetica

Jest to manifest poetycki Staffa, opublikowany w 1938 roku. Poeta rozważa w nim koncepcję twórczości poetyckiej oraz dążenia do jasnej i prostej liryki. Autor tym samym nawiązuje do twórczości Horacego, Arystotelesa czy Juliusza Słowackiego. W pierwszej zwrotce Staff mówi o natchnieniu, które jest ulotne i subtelne. Dzięki niemu poeta ma motywację tworzenia i możliwość opisywania otaczającego go piękna świata. Kolejna zwrotka jest o relacji między nadawcą i odbiorcą tekstu. Tu Staff argumentuje, dlaczego poezja powinna być zrozumiała dla ogółu i wypełniona autentycznymi, prawdziwymi emocjami. Kolejnym postulatem poety jest to, że poezja powinna naśladować muzykę – a więc posiadać rytm, jasny, czysty język i przejrzystość intencji nadawcy. Wiersz składa się z trzech czterowersowych strof o jedenastu sylabach. Oprócz tego rymy są dokładne i żeńskie, co sprawia że wiersz ma bardzo regularną budowę i zaliczany jest do utworów klasycystycznych.

Kartoflisko

W utworze tym poeta opisuje i docenia codzienną pracę na polskiej wsi oraz pokorę i prostotę tamtejszych mieszkańców. Dla poety rolnik jest symbolem codziennej i systematycznej pracy, jednocześnie utrzymujący ład i pośredniczący z przyrodą. W wierszu tym jest gloryfikacja codziennej czynności czyli zbierania ziemniaków przez kobiety. Staff opisuje jesienny krajobraz i niesprzyjającą aurę, mimo której kobiety nie przerywają pracy. „Kartoflisko” jest sonetem, choć wbrew założeniom klasycznej budowy tego rodzaju utworu, dwie ostatnie zwrotki nie maja charakteru refleksyjnego.

Deszcz jesienny

Wiersz ten został wydany w tomiku „Dzień duszy” w 1903 roku. Utwór ten jest przykładem literatury dekadenckiej, co możemy zauważyć już w pierwszej strofie. Zgodnie z założeniami tego rodzaju literatury, nastrój w utworze jest ponury, przygnębiający i smutny. Poeta opisuje krajobraz jesienny, w którym przyroda przygotowuje się do zimy. Szarość i deszcz jesienny podkreślają uczucia poety, który jest w dekadenckim i melancholijnym nastroju. Staff przy opisie przyrody odwołuje się do symboliki pogrzebu, wspomina groby, korowód i mglisty i senny nastrój. Tym samym wiersz opowiada o odchodzeniu ludzi oraz wynikającej z tego samotności i smutku.