Julian Przyboś żył w latach 1901-1970. Był jednym z poetów należących do Awangardy Krakowskiej, którego założycielem był Tadeusz Peiper. Sam Przyboś w początkowym etapie twórczości był pod jego wpływem, dopiero w latach trzydziestych zwrócił się w kierunku liryki pejzażowej i refleksyjnej.

Opracowanie wybranych utworów Juliana Przybosia

Póki my żyjemy

Wiersz został opublikowany w 1943 roku i opowiada o nalocie na Warszawie. Poeta w utworze przedstawia apokaliptyczny obraz miasta, w którym płoną budynki, wszędzie unosi się pył i krzyki ludzi. Bohater wiersza jest w mieście i z przerażeniem patrzy na otaczający go krajobraz. Prosi on o karabin, by mógł walczyć. W walce ginie jego brat, jednak dla niego śmierć ma wymiar patriotyczny, gdyż zarówno on jak i inni żołnierze walczą nie tylko o swoje życie, ale i o ojczyznę.

Z Tatr

Utwór powstał w 1933 roku, natomiast ukazał się w 1945 roku. Wiersz został poświęcony Marzenie Skotnicównej, taterniczki i ukochanej Przybosia, która zginęła w Tatrach. Poeta w wierszu wkomponował śmierć człowieka w krajobraz górski. Pejzaż przedstawiony przez poetę jest groźny, pełen nieprzewidywalności i w ciągłym ruchu (dźwięki wody w wodospadzie i burza). Następnie podmiot liryczny zwraca się do adresatki wiersza, swojej ukochanej. Mówi jej o tym, że nigdy jej nie zapomni. Jednocześnie nie może pogodzić się z tym, że natura odebrała mu jego ukochaną. W kolejnej strofie poeta opisuje tragiczne wydarzenie, kiedy alpinistka spada i walczy o swoje życie. Podmiot liryczny stara się oddać jej strach, przerażenie i w końcu bezsilność, kiedy ukochana wie, że nie będzie w stanie się uratować.