Kazimierz Wierzyński żył w latach 1894-1969 i był polskim poetą i prozaikiem. Debiutował on w 1913 roku i szybko odniósł literacki sukces. Początkowo jego poezja miała charakter radosny i entuzjastyczny, z kolei w czasie wojny swoją twórczością zagrzewał do walki i motywował polskich żołnierzy. Poeta za swoje najważniejsze dzieło uważał „Wolność tragiczną” z 1936 roku, zbiór poematów, których bohaterem był Józef Piłsudski.

Interpretacja wybranych wierszy K. Wierzyńskiego

Zielono mi w głowie

Jest to wiersz z początkowej twórczości poety i został wydany w 1919 roku w tomiku „Wiosna i Wino”. Wierzyński w tym utworze ogłosił swój manifest poetycki. Podmiot liryczny rozpoczyna swój monolog od zachwytu nad swoją młodością i niedojrzałością. Te cechy mają jednak dla niego pozytywne znaczenie, gdyż jak sam mówi, ma głowę pełną nowych pomysłów. Porównuje swoją duszę do ogrodu, w którym rośnie mnóstwo pięknych i rzadkich kwiatów. Podmiot liryczny pragnie zaszczepić innym swoje myśli i dzięki poezji wręcza bukiety kwiatów innym ludziom.

Kufer

Wiersz został zadedykowany Marii Dąbrowskiej. Utwór opowiada o tułaczu, który tęskni za ojczyzną. W wierszu podmiot liryczny utożsamiony jest z poetą, gdyż Wierzyński będąc przeciwny komunistycznym władzom, do końca życia przebywał na emigracji. Poeta przedstawia swój los tułacza, który tęskni za ojczyzną i jest skazany na samotność. Z powodu wygnania nie umie cieszyć się z pięknych widoków i uroków nowych miejsc. Podmiot liryczny rozpatruje swoje życie jako niekończącą się wędrówkę, postrzegając je przez pryzmat rozkładu jazdy. W utworze Wierzyński pogodził się ze swoim losem, nie chce podjąć walki o powrót do domu, a z drugiej strony ciężko przystosować mu się do obcych miejsc. Tym samym świadomie skazuje się na smutek i życie emigranta. Tytułowy kufer  jest symbolem tułaczki podmiotu lirycznego. Wypełniony rupieciami i rzeczami, z którego składa się całe jego życie.