Miron Białoszewski był znanym polskim poetą oraz prozaikiem. Jego najważniejszą książką jest „Pamiętnik z powstania warszawskiego”, w którym opisał swoje powstania z walk w 1944 roku. Oprócz prozy, Białoszewski tworzył również poezję. Jego utwory zalicza się do tzw. poezji lingwistycznej, która bawiła się językiem, by wykorzystywać jego siłę. W swoich wierszach w nieszablonowy sposób przedstawia codzienność i opisuje przedmioty znane każdemu z nas. 

Wiersze Mirona Białoszewskiego – interpretacja wybranych utworów

Przesuwa się, przegwieżdża

Małe okno.
Stanięcie.

Uwija się dookoła siebie niskości.

Noc
rwie do tyłu

rano

ziemia paruje.

Lepi się.
Drzewa.
Jeszcze nie ma zwierząt.

Wiersz opisuje widok z okna o świcie, obserwator widzi jak noc ustępuje przed dniem, pojawia się rosa na trawie, jest cicho, nawet zwierzęta jeszcze się nie obudziły. Utwór ten przy minimalistycznych wyrażeniach opisuje charakterystyczny moment w ciągu dnia, kiedy wszystko dopiero budzi się do życia. Ta sytuacja może nasuwać skojarzenia z powstaniem świata, kiedy powstała światłość, rośliny oraz zwierzęta.

Karuzela z madonnami

Wiersz opowiada o zabawie dziewcząt w wesołym miasteczku na karuzeli. Opis karuzeli sugeruje, że jest to dość kiczowata rozrywka pełna różnobarwnych kolorów oraz odtwarzanej muzyki z płyty gramofonowej. Jednak poeta zestawia tą jarmarczną zabawę z kulturę wysoką – madonny kojarzą mu się z Najświętszą Marią Panną a twarze dziewcząt bawiących się na karuzeli przypominają wizerunki Matki Boskiej z dzieł Leonarda da Vinci i Rafaela. W ten sposób autor docenia kulturę niską, jarmarczną, w której odnajduje cechy kultury wysokiej i elementów sakralnych.  Długość wersów oraz rytm nadawany przez poszczególne słowa oddaje obrót karuzeli i jej zmienną dynamikę.