Cyprian Kamil Norwid jest jednym z najważniejszych polskich poetów nurtu romantyzmu, choć wielu badaczy zalicza jego twórczość również do klasycyzmu i parnasizmu (związane z wzorcami klasycznymi, poezja w refleksyjno-filozoficznym i obiektywistycznym tonie). Poezja Norwida nie zyskała uznania ówczesnych, dopiero w okresie Młodej Polski odkryto jego utwory, szczególną zasługę w tym względzie miał Zenon Przesmycki-Miriam oraz Władysław Reymont. Norwid większość życia spędził w Paryżu, żyjąc w nędzy i nie doczekawszy sukcesu literackiego. 

Opracowanie wiersza „W Weronie” Norwida

– Utwór został napisany ok.1847 i jest inspirowany historią Romea i Julii.

– Początkowo miał tytuł „Nad grobem Julii Capulleti w Weronie”.

– Wiersz składa się z czterech strof tercenowych (strofa złożona z 3 wersów, zwykle 11 zgłoskowych, rymy powiązane ze strofami poprzedzającymi i następnymi).

– Wiersz odtwarza rozmowę między cyprysami a ludźmi uczonymi – jest to zderzenie świata rozumu i przyrody. Wszechogarniające i nieprzemijające niebo pochyla się nad losem i tragedią człowieka.

– Przez taką interpretację w duchu racjonalizmu,  ludzie są osamotnieni, gdyż natura jest obojętna na ich los.

– Cyprysy oddają podejście romantyków do przyrody – świat natury współodczuwa z człowiekiem jego troski i bóle, dzięki temu człowiek nie jest tak samotny i może się oprzeć na czymś potężniejszym od niego.

– Spadająca gwiazda jest przyczyną sporu między światem rozumu a uczuć – według cyprysów jest wyrazem współczucia nad losem Romea i Julii, łzą nieba, natomiast według ludzi nauki jest to jedynie kamień, meteor.

– w 70. latach piosenkarka Wanda Warska zaprezentowała muzyczną interpretację tego wiersza do muzyki Andrzeja Kurylewicza.