Biblia jest świętą księgą dla chrześcijan i żydów. Składa się ze Starego i Nowego Testamentu. Z języka greckiego bibilion znaczy zwój papirusu, księga. Biblia pierwotnie spisana była po hebrajsku, aramejsku oraz grecku.

Stary Testament składa się w kanonie hebrajskim z 39 ksiąg, w kanonie katolickim z 46, natomiast w kanonie prawosławnym z 49 ksiąg. Księgi starego testamentu powstawały od XII do II wieku p.n.e. Treścią Starego Testamentu jest historia i dziedzictwo kulturowe narodu izraelskiego. Księgi Starego Testamentu można podzielić na księgi historyczne, profetyczne oraz dydaktyczne.

Nowy Testament powstał w drugiej połowie I wieku n.e. i w przeważającej części spisany był po grecku. Treścią Nowego Testamentu jest ewangelia czyli życie i nauki Jezusa Chrystusa. Nowy Testament składa się z 27 ksiąg, w tym m.in. z Ewangelii według Mateusza, Marka, Łukasza, Jana, Dziejów Apostolskich, Listu do Hebrajczyków oraz Apokalipsy św. Jana.

Opracowanie wybranych fragmentów Biblii – Stary Testament

Obraz Edenu

Eden był wielką krainą, w której był ogród, przez który płynęła rzeka. Rzeka ta rozdzielała się na cztery rzeki: Piszon, który okrążał kraj Chawila, krainy słynącej ze złota, wonnej żywicy oraz czerwonego kamienia. Drugą rzeką była Gichon, która okrążała miasto Kusz. Trzecią rzeką był Chiddekel, która płynęła od Aszszuru, natomiast czwartą rzeką była Perat. W raju Bóg stworzył bujne rośliny, wielkie drzewa z pysznymi owocami i wspaniałe kwiaty. Stworzył też mężczyznę, następnie zwierzęta, by ten nazwał je i panował nad nimi. Żadne ze zwierząt nie było jednak zbyt pomocne Adamowi, więc Bóg podczas jego snu wyjął z niego żebro i stworzył kobietę. Mieli być sobie równi, uprawiać ogród i strzec Eden przed upadłymi aniołami.

Wygnanie z Raju

Adam z Ewą żyli szczęśliwi w ogrodzie a praca w nim była dla nich błogosławieństwem. Tylko z jednego drzewa nie mogli jeść owoców, a było to drzewo poznania dobra i zła. Niestety Ewę skusił wąż i ta zerwała zakazany owoc, którym poczęstowała też mężczyznę.  Adam wyrzucał potem Bogu, że stworzył kobietę, która go namówiła do grzechu. Ewa natomiast oskarżyła węża. Bóg wprowadził więc nieprzyjaźń między kobietą i wężem. Adama i Ewę wygnał z raju, a drzewo poznania dobra i zła miały strzec cherubiny i wirujący nad nim ognisty miecz, by nikt już nie zerwał zakazanego owocu. Od tego czasu ludzie musieli ciężko pracować oraz doznawać bólu i cierpienia. Poza rajem ludzi nękały choroby oraz niepowodzenia a na świecie rozpanoszyło się zło. Adam i Ewa mieli synów Kaina i Abla, jednak Kain dopuścił się bratobójstwa.

Wędrówka do Ziemi Obiecanej

Pod przewodnictwem Mojżesza 600 tys. Izraelitów ruszyło z Egiptu do Ziemi Obiecanej. Podążali okrężną drogą ku Morzu Czerwonemu, kiedy usłyszeli że Faraon wysłał za nimi pościg i 600 rydwanów zbliżało się do nich. Nad brzegiem Morza Czerwonego Bóg kazał Mojżeszowi wznieść laskę do góry, wtedy morze się rozstąpiło i Izraelici mogli przez nie bezpiecznie przejść. Na tyłach ludu Bóg umieścił obłok ciemności, który oddzielał ich od Egipcjan i dzięki temu bezpiecznie dotarli na ląd. Tymczasem żołnierze Faraona utonęli a na pozostałych Egipcjan Bóg zesłał słup ognia, który zmusił ich do ucieczki.

Izraelici dalej wędrowali przez pustynię, jednak zapanował wielki głód, który spowodował bunt przeciwko Mojżeszowi. Wtedy Bóg zesłał mannę z nieba, a kiedy zabrakło wody, Mojżesz uderzając laską w skałę, stworzył źródełko. Podczas wędrówki Żydzi musieli walczyć z Amalekitami. Żydom dowodził Jozue a Mojżesz wszedł na górę, by obserwować przebieg bitwy. Dopóki podtrzymywał ręce w górze, wojsko Jozuego wygrywało, dlatego Aaron i Chur podtrzymywali go do zachodu słońca i dzięki temu wygrali.

Następnie Żydzi doszli do góry Synaj, gdzie Bóg obwieścił Mojżeszowi dziesięć przykazań. Wtedy Mojżesz złożył mu ofiarę i zawarł przymierze. Mojżesz przebywał na górze czterdzieści dni i nocy, jednak podczas jego nieobecności Izraelici stworzyli sobie nowe bóstwo, złotego cielca. To rozgniewało Mojżesza, który rozbił tablice i spalił złote bóstwo. Bóg odnowił przymierze z ludem Izraela, a Mojżesz sporządził tablice z X przykazaniami, które włożono do Arki Przymierza.

Izraelici zbliżali się do Ziemi Obiecanej, Kanaan, jednak zobaczyli że zamieszkują ją bogate i silne ludy. Żydzi złorzeczyli Bogu i chcieli wrócić do Egiptu, Bóg kazał im zawrócić i iść w stronę Morza Czerwonego. Jednak po drodze zesłał na nich plagę jadowitych węży. Wtedy Żydzi zrozumieli błąd i poprosili Mojżesza o wstawiennictwo u Boga. Bóg nakazał Mojżeszowi sporządzenie miedzianego węża na wysokim palu, który chronił przez jadowitymi wężami.

Następnie Izraelici podbili ziemię Zajordanii należące do Amorytów. Ich król Moabu rozkazał wróżbicie Baaloowi rzucić przekleństwo na nich, ten jednak dostąpił objawienia i stał się prorokiem Jahwe.

Mojżesz przed śmiercią wyznaczył na swojego następcę Jozuego, który miał poprowadzić dalej lud Izraelitów. Dzięki zablokowaniu wód rzeki przez Boga, Izraelici mogli przejść bezpiecznie na druga stronę. Na dowód wdzięczności postawili Bogu ołtarz z dwunastu głazów z dna Jordanu. Po upadku Jerycha, Żydzi zamieszkali Ziemię Obiecaną.

Stworzenie świata

Bóg postanowił skończyć z chaosem i ciemnością i stworzyć świat, w którym będzie ład i piękno. Pierwszego dnia stworzył światłość, którą nazwał dniem i oddzielił od ciemności, czyli nocy. Następnego dnia postanowił stworzyć sklepienie niebieskie. Kolejno na planecie cofnął oceany, by ukazał się suchy ląd, na którym powstały drzewa, rośliny i kwiaty. W kolejnym dniu Bóg upiększył niebo ciałami niebieskimi, takim jak słońce, księżyc oraz gwiazdy. Piątego dnia Bóg wypełnił oceany ryby i wieloryby w oceanie oraz stworzył ptaki, które mogły latać wśród drzew. W kolejnym dniu przyszedł czas na stworzenie najróżniejszych gatunków zwierząt, od tych najmniejszych po największe bestie. Tego dnia stworzył też człowieka na Swój wzór i podobieństwo. Ostatniego dnia Bóg odpoczywał, dlatego dziś jest to dzień święty i błogosławiony, w którym należy wielbić i chwalić Boga za stworzenie świata.

Opracowanie fragmentów Nowego Testamentu

Przypowieść o talentach

Człowiek wybierając się w daleką podróż, przekazał swój majątek służbie. Jednemu dał pięć talentów, drugiemu dwa, natomiast trzeciemu jeden. Dwaj pierwsi pomnożyli majątek i przynieśli go swojemu Panu, za co zostali pochwaleni. Natomiast trzeci zakopał talent w ziemi, tłumaczył się, że bał się Pana i zgubienia jego majątku, dlatego ukrył go w ziemi. Pan rozgniewał się na te słowa i kazał wygnać sługę. Przypowieść ta symbolizuje trzy postawy ludzkie. Od Boga otrzymujemy dary, którymi powinniśmy gospodarować. Niektórzy otrzymują więcej, niektórzy mniej, jednak każdy z nas powinien dobrze gospodarować i wykorzystywać otrzymane dary.

Przypowieść o siewcy

Siewca siał ziarno, jednak część padła na drogę, inne ziarna na skały, między ciernie oraz na ziemię żyzną. Jedną z części rozdziobały ptaki, druga spaliła się na słońcu, trzecia nie wydała owoców i tylko jedna z części wydała dorodny plon. Siewca symbolizuje Boga, który głosi swoje nauki między ludźmi. Droga symbolizuje tych, którzy słyszą słowo boże, jednak porywa ich szatan. Grunt skalisty to ta grupa, która raduje się słowem, jednak szybko o nim zapomina. Gruntem z cierniami są ludzie, który słyszą słowa, jednak bardziej zajęci są doczesnymi sprawami. Z kolei żyzną ziemią są prawdziwi chrześcijanie, którzy słyszą i przyjmują dobrą nowinę.

Przypowieść o synu marnotrawnym

Pewien człowiek miał dwóch synów, pewnego dnia młodszy poprosił o połowę majątku i udał się w świat. Szybko jednak wydał swoje pieniądze i musiał nająć się do pasania świń. Cierpiał głód i myślał o tym, że w domu jego ojca słudzy mają lepiej. Postanowił więc wrócić do domu, przeprosić za swoje postępowanie i poprosić o pracę. Kiedy jednak zawitał do domu ojca, ten uściskał go, dał mu najlepsze szaty i pierścień i wyprawił ucztę. Starszy syn wracając z pola i widząc to, zwrócił się z wyrzutem do ojca, że ten go nigdy nie opuścił ani nie zawiódł, a nigdy nie doznał od ojca takiej łaski. Na to ojciec mu odpowiedział, że trzeba się cieszyć z odzyskanego syna. Morałem tej przypowieści jest nawrócenie, które jest niezwykle ważne dla Boga.

Listy św. Pawła

Paweł z Tarsu początkowo był prześladowcą chrześcijan, jednak podczas swojej podróży spotkał na drodze Chrystusa, który kazał mu się nawrócić. Paweł zrobił to i odbył podróże misyjne, podczas których założył kościoły w Azji mniejszej oraz w Grecji. Tematyką 13 listów do konkretnych ludów lub osób są nauki Chrystusa oraz opowieść o życiu, śmierci i jego zmartwychwstaniu. W listach Paweł wyjaśnia jak żyć, stosując się do nauk Chrystusa, czym jest Kościół i czym należy się kierować w życiu.

Hymn o miłości

Utwór jest pieśnią pochwalną o miłości. Jest ona najwyższym darem, dzięki której można korzystać z łaski Ducha Świętego. Dzięki temu każdy człowiek, jeśli się postara, może mieć łaskę właściwą dla proroków lub kapłanów. Wiara potrzebuje również miłości, jest ona niezbędna, by być dobrym chrześcijaninem. Człowiek kochający ufa innemu człowiekowi a także Bogu i godzi się ze swoim losem, nawet jeśli jest on pełen cierpienia.