Julian Tuwim był jednym z najpopularniejszych poetów dwudziestolecia międzywojennego. Jego poezje, piosenki czy skecze zdobyły ogromną popularność. Poeta był również współzałożycielem kabaretu literackiego „Pod Picadorem” i grupy poetyckiej „Skamander”. „Kwiaty polskie” należą do niezwykłego gatunku poematu dygresyjnego, który najczęściej był uprawiany w romantyzmie, przez np. Juliusza Słowackiego. 

Opracowanie lektury „Kwiaty polskie” J.Tuwima

– Utwór tej jest poematem dygresyjnym pisanym od 1940 roku do śmierci poety, czyli 1953 roku.

– Tuwim rozpoczął pisanie tego utworu podczas emigracji w Brazylii, w 1940 roku. Następnie kontynuował pisanie w Stanach Zjednoczonych oraz po powrocie do kraju w 1946 roku.

– Już podczas II wojny światowej ukazywały się fragmenty utworu w londyńskich „Wiadomościach Polskich, Politycznych i Literackich” oraz w londyńskiej „Nowej Polsce”.

– Ocenzurowany tom „Kwiatów polskich” ukazał się w 1949 roku.

– Utwór został początkowo przyjęty negatywnie, krytycy tacy jak Kazimierz Wyka, Artur Sandauer czy Ryszard Matuszewski krytykowali dzieło Tuwima.

– „Kwiaty polskie” jako poemat dygresyjny, przynależy do romantyzmu, choć Tuwim dokonał w nim pewnych zmian.

– Utwór posiada ponad 8000 wersów i charakteryzuje się fragmentaryczną i otwartą kompozycją. Można w nim zauważyć synkretyzm rodzajowy, który polega na minimalizacji fabuły na rzecz opisów i dygresji. W „Kwiatach polskich” jest również widoczny synkretyzm gatunkowy (można tu spotkać cechy humoreski, kolażu, noweli detektywistycznej, wiersza nazwiskowego), synkretyzm wersyfikacyjny (polegający na sylabotonizmie oraz tonizmie) oraz synkretyzm stylu (używanie gwary oraz zwrotów z języka obcego).

– Innymi cechami utworu jest dominacja, konkretyzacja, jawność oraz autotematyzm narratora, który wypowiada się w imieniu autora. W „Kwiatach polskich” nie brakuje dynamicznego stosunku do ironii romantycznej oraz wielości i różnorodności dygresji.

– „Kwiaty polskie” nie mają wyraźnego podziału na zwrotki, brak w nim również rymów. W utworze raz pojawia się liryka pośrednia, trzecioosobowa, innym razem mamy do czynienia z liryką bezpośrednią.

– Utwór opowiada o ogrodniku Ignacym Dziewierskim, który wydaje córkę za carskiego oficera. Oficer ten tłumi protest proletariatu w Łodzi w 1905 roku, podczas których zabija kilku robotników. Sam po pewnym czasie również ginie. Córka Ignacego umiera podczas porodu a dziadek bierze pod opiekę nowonarodzoną wnuczkę Anielę. Niedługo potem wybucha I wojna światowa, Ignacy Dziewierski walczy w tym czasie w Legionach. Ciągle ma wyrzuty sumienia, że wydał córkę za wroga Polski. Stara się więc naprawić swoje błędy poprzez wpajanie wnuczce patriotyzmu oraz niechęci do Rosjan. Jednak Aniela cały czas idealizuje zmarłego ojca i chce pomścić jego śmierć. Ignacy wydaje ją za bogatego przemysłowca Folbluta. Wkrótce jednak jego wnuczka zostaje zamordowana przez Kazia. Jest on synem jednego z robotników, który został zabity podczas protestu w Łodzi.