Charles Baudelaire żył w XIX wieku w Paryżu. Jest uznawany za prekursora symbolizmu i dekadentyzmu oraz zaliczany do grona tzw. poetów przeklętych. Jego twórczość epatująca profanacją, erotyką i brzydotą wywoływała kontrowersje wśród ówczesnych ludzi. Utwory Baudelaire’a podejmują tematykę życia ludzi na marginesie społecznym oraz buntu przeciwko religii i tradycji. 

Wiersze Charlesa Baudelaire’a

Padlina (lub Zwłoki)

 Baudelaire w swojej koncepcji piękna wskazywał na dwa opozycyjne światy: spleen, w którym mieściło się wszystko co złe, a więc wiązało się ze śmiercią, rozpaczą, chorobami, morderstwami i samotnością. Przeciwstawny temu był ideał, który związany był z tradycyjnym pięknem i ideałami. Ideał można osiągnąć dzięki używkom: winie, opium a także podróżom i pasjom. Ideałem jest więc stanem szczęśliwości i ekstazy, jednak w człowieku zawsze spleen góruje nad ideałem. Baudelaire poszukiwał piękna, które spełniałoby założenia zarówno spleenu, jak i ideału. Dlatego w wierszu „Padlina” opisuje on zwłoki kobiety, które trawi rozkład i robactwo. Jednocześnie poeta dostrzega w nich piękno swojej ukochanej. Utwór epatuje brzydotą i w sposób makabryczny opisuje szczegóły rozkładającego się ciała. Przesłaniem wiersza jest sentencja „memento mori”, mówiąca o tym, że każdy z nas przeminie i nikt nie uniknie śmierci.

Albatros

Wiersz opowiada historię albatrosa, którego znudzeni marynarze schwytali i przywiązali do pokładu. Ptak jest metaforą poety, który na wolności jest piękny i majestatyczny, natomiast spętany rzeczywistością jest nieporadny i zaszczuty przez społeczeństwo.