Stefan Żeromski urodził się w 1864 roku w Strawczynie i zmarł w 1925 roku w Warszawie. Pisarz pochodził z zubożałej rodziny szlacheckiej. Swoje pierwsze próby literackie zaczął w 1882 roku, kiedy to debiutował w „Tygodniku Mód i Powieści”. Z racji kiepskiej sytuacji finansowej, zmuszony był zatrudnić się jako guwerner w domach ziemiańskich. W 1892 roku ożenił się z Oktawią z Rodziwiłłowiczów Rodkiewiczowej i wyjechał do Szwajcarii. Po powrocie do kraju po kilku latach pracował jako pomocnik bibliotekarza w Warszawie. W tym czasie wydane zostały już „Syzyfowe prace”, „Ludzie bezdomni” a w 1904 roku „Popioły”. Po sukcesach wydawniczych tych powieści, Żeromski mógł poświęcić się całkowicie pisarstwu. 
„Dzienniki” pisarz prowadził w latach 1882-1891 roku, a więc między osiemnastym a dwudziestym siódmym rokiem życia. Utwory te stanowiły szlifowanie warsztatu pisarskiego, w których Żeromski opisywał swoje emocje i przemyślenia. W „Dziennikach” pojawiają się pierwowzory postaci, które można spotkać w późniejszych powieściach Żeromskiego.
„Dzienniki” mają jednak intymny charakter, Żeromski opisuje swoją tęsknotę za domem oraz lęk o własny byt. W utworach tych Żeromski porusza również kwestie społeczne takie jak biedę ludu, koszmarne warunki życia najniższych warstw społecznych, brak dostępu do edukacji oraz brak możliwości wyrwania się z zaklętego kręgu biedy. Z tego powodu „Dzienniki” Żeromskiego są doskonałym obrazem ówczesnej epoki, z której możemy dowiedzieć się o realiach oraz sposobie myślenia w tamtych czasach.
