Quintus Horatius Flaccus czyli Horacy był jednym z najbardziej znanych, rzymskich poetów. Żył w czasach cesarza Augusta, a dokładnie między 65 a 8 rokiem p.n.e. Dzięki wsparciu Wergiliusza, Horacy mógł zajmować się twórczością literacką. W skład dzieł Horacego, które dotrwały do naszych czasów są Epody, Satyry, Pieśni oraz Listy. Twórczość Horacego miała ogromny wpływ na literaturę europejską.
Opracowanie wybranych utworów Horacego
Wybudowałem pomnik
Wybudowałem pomnik trwalszy niż ze spiżu
strzelający nad ogrom królewskich piramid
nie naruszą go deszcze gryzące nie zburzy
oszalały Akwilon oszczędzi go nawet
łańcuch lat niezliczonych i mijanie wieków
Nie wszystek umrę wiem że uniknie pogrzebu
cząstka nie byle jaka i rosnący w sławę
potąd będę wciąż młody pokąd na Kapitol
ma wstępować z milczącą westalką pontifeks
I niech mówią że stamtąd gdzie Aufidus huczy
z tego kraju gdzie gruntom brak wody gdzie Daunus
rządził ludem rubasznym ja z nizin wyrosły
pierwszy doprowadziłem nurt eolskiej pieśni
do Italów przebiwszy najpewniejszą drogę
Bądź dumna z moich zasług i delfickim laurem
Melpomeno łaskawie opleć moje włosy
Oda ta skierowana jest do Melpomeny, muzy tragedii. Podmiotem lirycznym jest sam poeta, wskazuje na to wspomnienie jego rodzinnego miasta Wenuzji oraz podsumowanie swojej twórczości. Poeta jest dumny ze swojego dorobku poetyckiego, który wspomina w utworze. W początkowych wersach poeta wspomina wybudowany przez siebie niezniszczalny pomnik (exegi monumentum) czyli poezję, która przetrwa dłużej niż pomnik stawiany ze spiżu. Poeta jest przekonany, że dzięki poezji będzie on miał zapewnioną nieśmiertelną sławę i będzie w pamięci ludzi przez kolejne pokolenia. Wiersz zbudowany jest z czterech strof, każda z nich składa się z czterech wersów trzynastozgłoskowych oraz średniówki po siódmej sylabie. Wiersz nie posiada rymów, ma za to liczne epitety oraz apostrofę do Melpomeny.
Do Apollina
O co poeta prosi Apollina
gdy młode wino rozlewa z patery?
O co się modli w ten dzień dedykacji?
O nie o zbiory na żyznej Sardynii
ani o stada mnożące się w żarach
Kalabrii ani nie prosi o złoto
czy kość indyjską czy grunty zwilżane
po cichu nurtem spokojnym Lirysu
Łozy kaleńskie niech nożem okrzesa
kto panem winnic i kubku ze złota
bogaty kupiec niechaj pije wino
dobrze płacone syryjskim towarem
on z łaski nieba Atlantyckie wody
bezkarnie wita trzy razy do roku
albo i cztery mnie do życia starczą
oliwki lekkie ślazy i cykoria
Synu Latony pozwól mi się cieszyć
tym co jest moje zdrowiem i nietkniętą
władzą umysłu pozwól niech się za mną
nie wlecze starość brzydka i bez lutni
Oda ta ma charakter uroczysty, powstała z okazji poświęcenia nowej świątyni Apollina na Palatynie w 28 r. p.n.e. Utwór nie odnosi się jednak do otwarcia świątyni, a do Meditrinaliów, święta Apollina obchodzonego 11 października. Podmiot liryczny zwraca się bezpośrednio do czytelnika, opowiada on że nie obchodzi go bogactwo i rzeczy materialne (wino Kalabrii, złoto, kość słoniowa). Na pytanie w pierwszej strofie znajdujemy odpowiedź w ostatniej zwrotce, która ma charakter modlitwy poety. Podmiot liryczny prosi Apollina o zdrowie ciała i umysłu, by oszczędził mu sił na starość oraz o dał natchnienie, by mógł tworzyć swoją poezję. Utwór składa się z pięciu zwrotek, każda ma po cztery jedenastozgłoskowe wersy oraz średniówkę po piątek sylabie. Środki stylistyczne, jakie znajdziemy w utworze to epitety (młode wino, nurt spokojny), apostrofa do Apollina oraz przerzutnie.
