Francesco Petrarca jest uznawany za jednego z pierwszych, renesansowych poetów. Żył on w XIV wieku w Italii. Jego twórczość można podzielić ze względu na język – część łacińską oraz włoską. Zainteresowanie jego poezją wzrosło w XVI w., kiedy to pojawili się jego naśladowcy w Anglii, Hiszpanii czy Francji. W polskiej literaturze wpływ Petrarki można dostrzec u Jana Kochanowskiego, Mikołaja Sępa Szarzyńskiego oraz Adama Mickiewicza. 

Opracowanie poezji Francesco Petrarki

Sonety do Laury

Jest to popularny cykl wierszy, którego adresatką jest Laura, niespełniona miłość poety. Cykl ten znany jest również pod nazwą „Canzoniere” lub „Drobne wiersze włoskie”. Petrarca pracował nad nim siedem lat, zbiór obejmuje 317 sonetów, 29 canzon, 9 sekstyn, 7 ballad i 4 madrygały. Sonety można podzielić na „Wiersze ku czci Laury żywej” oraz „Wiersze ku czci Laury zmarłej”. Sonety do Laury są nie tylko wierszami miłosnymi, ale też pretekstem do opisania uczuć samego poety. Petrarca przedstawia swoją miłość na poziomie uczuciowym, intelektualnym, egzystencjalnym oraz religijnym. Sonety do Laury są więc refleksją nad miłością, Bogiem, egzystencją człowieka, polityką czy szczęściem.

Imię Laura może być rozumiane symbolicznie – jako złoto (jest to zarówno kolor jej włosów oraz odwołanie do symboliki sakralnej), powiew powietrza zwiastujący zmiany oraz wieniec laurowy, czyli najwyższe oznaczenie poety.

Sonet 132

Podmiotem lirycznym jest nieszczęśliwy kochanek, który wyraża swoje emocje. Prowadzi on dialog ze sobą, pyta o istotę miłości i o to, jak nazwać swoje uczucia. Wie, że jest to miłość ale jednocześnie zastanawia się czym ona jest. Jego monolog jest pełen pytań retorycznych i wahania, co sprawia, że przedstawiony jest on jako osoba wewnętrznie rozdarta i zagubiona. Słowa podmiotu wskazują również na to, że z uczuciem miłości są związane jego wewnętrzne katusze, które przeżywa. W ostatnich strofach podmiot liryczny porównuje się z żeglarzem, który wpływa na nieznane i niebezpieczne wody. Zakochany wie, że przez uczucie może być w niebezpieczeństwie – stracić kontrolę nad swoim życiem.

Sonet 134

Podmiot liryczny opowiada o swoim uczuciu do Laury oraz jak zachowuje się jego ukochana. Zakochany mówi, że jest przez nią rozchwiany emocjonalnie, spustoszyła ona jego życie, jednocześnie nobilituje ją jako wyjątkową istotę o niezwykłej mocy. Poeta skupia się jednak na swoich uczuciach i wykorzystuje symbolikę relacji góra-dół, niebo-piekło, by oddać skrajność swoich uczuć. Podmiot liryczny swoją ukochaną opisuje jako osobę okrutną, która znęca się nad nim jako kochankiem i wykazuje się obojętnością. Poeta mówi też, że jako zakochany jednocześnie pragnie śmierci oraz tego, by ktoś go uratował od tego uczucia. W sonecie tym mamy do czynienia z obrazem miłości jako uczucia destrukcyjnego, mogącego doprowadzać człowieka do rozpaczy oraz szaleństwa.