Kazimierz Przerwa-Tetmajer jest przedstawicielem Młodej Polski, jego poezja oraz proza została doceniona przez ówczesnych oraz samego Wyspiańskiego, który sportretował go w „Weselu”. Przerwa-Tetmajer należy do czołowych polskich dekadentów i te założenia światopoglądowe możemy zauważyć w jego poezji. Oprócz tego w jego twórczości przewijają się przede wszystkim tematy charakterystyczne dla literatury modernizmu: piękna przyrody i Tatr, niszczącej miłości, sztuki zagrożonej przez cywilizację oraz refleksji filozoficznej.
Opracowanie wybranych wierszy Kazimierza Przerwy-Tetmajera
Melodia mgieł nocnych (Nad Czarnym Stawem Gąsienicowym)
Wiersz, zgodnie z tytułem, opowiada o pięknie przyrody tatrzańskiej. W utworze poeta personifikuje mgły nocne, które nawołują do wspólnych tańców i opowiadają o krajobrazach, które mijają. Mówią o potokach, kwiatach i zboczach gór, wokół których tańczą. Mgły spowijające krajobraz porównywane są do pucha mlecza, pierza sów oraz błony ćmy. Jednocześnie są one czymś zmiennym i przemijalnym i przez swoją wszechobecność nadają te cechy tatrzańskiemu krajobrazowi. Wiersz ma regularną budowę (każdy wers ma czternaście sylab ze średniówką po siódmej) i równomiernie rozłożone akcenty i rymy, dzięki czemu utwór posiada niezwykłą melodyjność.
Eviva l’arte!
Tytuł wiersza, czyli „Niech żyje sztuka”, stało się mottem wielu artystów okresu Młodej Polski. Tematem utworu są artyści i ich życie. Mówi on o nędzy, której doświadczają poeci oraz niedocenianiu ich przez społeczeństwo. Gorzkie rozważania przerywa jednak hasło „Eviva l’arte”, które pojawia się na początku i końcu każdej strofy. Podmiot liryczny jest zbiorowy i jest nim ogół artystów, którzy opowiadają o swoim losie. Według nich twórca sztuki w ówczesnym, kapitalistycznym społeczeństwie często doświadcza biedy i znajduje się na dole hierarchii społecznej. Jednak w ostatnich strofach podmiot liryczny mówi o artystach jako wybrańcach, którzy cenią sztukę i dzięki temu mogą żyć z dumą i myślą o zwycięstwie.
