Wisława Szymborska została uhonorowana Nagrodą Nobla w 1996 roku oraz wieloma nagrodami literackimi. Jej twórczość doceniana jest za prostotę środków przy jednoczesnym uchwyceniu ważnych kwestii filozoficznych i społecznych. Wśród jej utworów nie brakuje również limeryków oraz żartobliwych gatunków literackich, takich jak lepieje, moskaliki, odwódki i altruiki.  Najbardziej znanymi utworami Szymborskiej są  takie wiersze jak „Kot w pustym mieszkaniu”, „Dlaczego żyjemy”. 

Opracowanie wybranych wierszy Wisławy Szymborskiej

 Nic dwa razy

Wiersz nawiązuje do prawa zmienności, panta rhei, czyli tego, że nic nie zdarza się dwa razy w życiu. Dlatego należy cieszyć się nim i korzystać z tego, co przynosi nam każdy dzień. Poetka mówi w tym utworze o miłości, która jest pełna niepowtarzalnych momentów i spotkań ukochanych. Podobnie jak miłość, również ludzie są różni i nigdy nie będą odczuwać uczuć w sposób identyczny. Dlatego też, nawet w szczęśliwym związku, ludzie skazani są na pewną samotność. Jednak ta różnorodność i wynikająca z niej samotność jest wartością, dzięki niej świat oraz sam człowiek jest zaskakujący i ciekawy. Wiersz jest czterostopowcem trocheicznym, jego budowa jest klarowna i prosta o równej liczbie sylab, przez to utwór ten łatwo zaaranżować na piosenkę, co wykorzystali m.in. Kora, Janusz Radek czy Łucja Prus.

Muzeum

Utwór opowiada o muzeum i tamtejszych eksponatach. Podmiot liryczny ogląda przedmioty, które pozbawione są jakby swoich funkcji. Na talerzach nikt nic nie zje, mieczami nikt nie powalczy i na lutni nikt nie zagra. Wydaje się więc, że przedmioty wygrały ze swoimi użytkownikami, gdyż one nadal istnieją, a człowiek przeminął. Jednak rzeczy nie istniałyby bez ludzi, oni nadają im funkcje i tworzą ich historię. Dlatego choć człowiek przegrywa z czasem a przedmioty nie, to i tak to on nadaje im sens. Utwór zwraca uwagę, że wszyscy podlegamy upływowi czasu i zostają po nas przedmioty, które po naszym życiu stają się jedynie zakurzonymi, muzealnymi eksponatami.

Radość pisania

Wiersz został wydany w tomiku „Sto pociech” w 1967 roku. Podmiot liryczny jest poetą i opisuje świat, który tworzy. Dzięki swojej twórczości może zapanować nad tym światem. Wszystko co powstało w jego utworach, wzięło się z jego woli. Poetka mówi o procesie twórczym, który daje jej radość i satysfakcję. Utwór ten można uznać za autotematyczny, czyli opowiada o samym sobie jako części poezji i procesie tworzenia. Poetka w utworze często zaznacza fikcyjność i iluzję tworzonego świata. Jednak świat ten przynosi satysfakcję, gdyż w przeciwieństwie do realnego, twórca może w nim panować nad biegiem losu. Radość i satysfakcja poety wynika więc z władzy nad stworzonym światem, którego nie ma w zwykłym życiu.

Nienawiść

Utwór opowiada o uczuciu nienawiści, które jest dobrze znane zarówno w historii, jak i każdemu z nas. Wiersz jest przykładem liryki bezpośredniej, w której podmiot liryczny opowiada o uczuciu nienawiści. Porównuje je do sportowca, które dopada bez przeszkód i szybko. Nienawiść jest uczuciem znanym niemal od początku ludzkości. Nienawiść jest również uczuciem wszechogarniającym, która może przysłonić inne wartości, takie jak religia czy ojczyzna. Przez to też nienawiść często porywa tłumy, jest ona wszechogarniająca, żywa i sprawia, że ludzie zapominają się w tym uczuciu. Poetka wskazuje również, że inne uczucia przy nienawiści są ślamazarne, blade, nie przyciągają tak łatwo na swoją stronę. Jednocześnie przez nienawiść zginęło już wiele osób i wiele ksiąg w historii ona zapisała. Nienawiść nie blednie i jest gotowa dopaść człowieka w każdym momencie. Nienawiść można pokonać, lecz jedynie pozornie, gdyż będzie ona zawsze tlić się w podświadomości. Dlatego należy uważać by uczucie to nie pochłonęło zbyt wielu z nas, gdyż wtedy zostaną ruiny i wojna każdego z każdym.